Biografie
Baxter Dury (51) is niet de man die de voetbalkantine van SK Doorslaar binnen wandelt en een trek-eens-aan-mijn-vinger-mop vertelt aan de eerste tooghanger die hij tegenkomt. Wat Dury wél is is een op en top Engelse dandy die de coolness van pakweg Bowie combineert met de zo mogelijk nog coolere coolness van Serge Gainsbourg. En u? U wou dat u hem was. Baxter Dury is ook een zanger, meer bepaald het type zanger die effectief ook platen maakt. En wat voor platen! Zoek eens of u ergens online nog recensies tegenkomt van LP’s “Prince of tears” (2017) of “The night chancers” (2020) en u trakteert uzelf prompt op ’s mans hele discografie. Waarom? Omdat recensenten en zijn harde kern fans niet kunnen kiezen tussen dwepen en verafgoden, en dus klinkt elke recensie of getuigenis als een verkoopspraatje waar u wat graag in tuimelt. Zijn platen zijn gevuld met radiohits voor een nichezender die enkel ’s nachts uitzendt. Voor inspiratie laaft hij zich aan de al genoemde David en Serge maar wij horen massa’s andere meesters als Leonard Cohen, The Divine Comedy of Scott Walker, naast hopeloos romantische films, hopeloos romantische maar donkere films, Franse pop en elektronica. En hoewel hij niet vies is van de modernste klanken raak je keer op keer in de grip van dat ongrijpbaar nostalgisch gevoel naar iets dat er wellicht nooit is geweest. En, als u dat allemaal niet interesseert wordt u ofwel verliefd op zijn heerlijke melodieën of moet u even op uw buik gaan liggen door zijn timbre die uw tegen radeloze verliefdheid beschermende stalen muur aan diggelen slaat. We leerden Dury allemaal kennen in 1977 als het klein ventje op een van de mooiste platenhoezen aller tijden. Wel, de dreumes is een man van middelbare leeftijd geworden en is anno 2023 een van de laatst overgebleven Grote Romantische Troubadours, in een wereld waarin stilaan een zwaar tekort aan schoonheid valt te betreuren.