Biografie
Ooit al eens een jukebox in een trainingspak gezien? Nee? Dan moet je echt eens gaan kijken naar BIZKIT PARK, een Vlaams showorkest dat maar om één reden bestaat: hun liefde voor all things nu-metal uitschreeuwen tot zelfs de meest stijve muurbloem jumpt dat het geen naam heeft. Nu-metal, weet je nog? We gingen in 1998 of 1999 met z’n allen naar festivals en dansten een marathon op de tonen van Limp Bizkit of het geweldige Korn. Heerlijke tijden waren dat, bij nader inzien. Deftones speelde nog maar eens een bom als ‘Head up’ en voor je het wist lag je linkerbeen op de schouder van een onbekende Duitser en brak je met je omhooggeduwde kont bijna de zonnebril van die prachtige blondine met het Disturbed T-shirt. Je ging naar Linkin Park en 30.000 kelen zongen het refrein van ‘In the end’ mee en je dacht: dichter bij de hemel kan ik nooit meer geraken. Het is pas wanneer je jaren later mag blijven slapen bij de collega van Human Resources die niks anders draagt dan je versleten Incubus T-shirt dat je beseft: nu weet ik wel beter. Of je ging naar de Vooruit om naar Slipknot of Papa Roach te gaan kijken en tijdens een en dezelfde song zag je alle hoeken van de zaal omdat de moshpit alles en iedereen overspoelde als een tsunami een Thaïs strand op kerstdag 2004. Eigenlijk, terugkijkend naar toen was de tweede helft van de jaren 90 bijlange nog zo slecht niet. T-shirtje van Sepultura, patches van Soundgarden, P.O.D., Glassjaw en downset. op je halverwege afgesneden legerbroek en Adidas-schoenen die al enkele jaren rijp zijn voor een container. Zou het niet tof zijn moest er eens een band bestaan die een ode brengt aan die jaren? Wel, we zeiden het toch al: BIZKIT PARK dus, onze opener op woensdag 9 augustus.