Biografie
Is het verantwoord om onze arme bezoekers van de metal dag te laten ontbijten op de tonen van STAKE? Ik bedoel maar, deze ouwe getrouwe Lokerse Feestendienaar zat onlangs op een ochtendtrein naar Brussel te luisteren naar “Love, death and decay” (2022), de laatste uitbraak van muzikaal geraas die STAKE op de arme mensheid heeft losgelaten. Ergens tussen Zele en Dendermonde leek de noodrem nog de enige optie, de drang naar frisse lucht was immers té groot. Je moet er eens op letten, die moderne treinen hebben dus geen ramen meer die je kunt openzetten. Kies een ander tijdstip van de dag om pakweg ‘Deadlock eyes’, ‘Deliverance dance’ of ‘F*ck my anxiety’ over je heen te laten walsen, respectievelijk een elleboogstoot, een linkse hoek en een uppercut die je een kwartiertje ongevraagde rust in de touwen garandeert. We zouden de muziek van STAKE als intens durven omschrijven maar ach, thee met gember, de ondraaglijke leegheid van de Vermeirens of met je blote voeten op een Legoblokje trappen, dát is intens. Om STAKE op een degelijke manier te omschrijven moeten we heus wel wat verder graven in onze kennis van het Nederlands. Amper dertig jaar oud worden de vier jongens van STAKE – herinner hun gouden plak op de Rock Rally 2008 – al als veteranen omschreven. Dertig en veteranen, dan denk je aan Amerikaanse tieners die tour of duties in Vietnam achter de kiezen hebben. Misschien is de vergelijking toch niet zo vergezocht, STAKE op een podium klinkt soms meer als oorverdovend wapengekletter dan als rock’n roll, een duizelingwekkende opeenvolging van climaxen en – Mayday! Mayday! – incoming raketten. Het is bekend dat hardrockers elke ochtend een soepbord Frosties en een halve-liter tot zich nemen. Tandpijn en een bierbuik, dan kies je op zondag 6 augustus toch maar beter voor een West-Vlaamse pletwals op je nuchtere maag. Aan de bar achteraf zijn een halve-liter en een nat washandje voor op je voorhoofd te verkrijgen.