XAVIER RUDD

Niets zo makkelijk als de weersvoorspellingen voor de komende maanden in en rond Lokeren alvast te geven: het gaat hier continu “Follow the sun!”, maar ook “Dank u’s”, “Merci’s”, “Danke schöns” en  – met Crocodile Dundee-accent – “G’day Mate!s” stortregenen, nu we mogen bekendmaken dat we op dinsdag 4 augustus uw Australische lieveling, XAVIER RUDD, hebben uitgenodigd. Van al onze favoriete koningen van de melancholie is Rudd onze Harten Heer en sinds we hem begin deze eeuw voor het eerst hoorden bevinden we ons in een staat van absolute adoratie. Meer, moest kippenvel een drug zijn trokken  wij na het beluisteren van Rudd-parels als “Solace” (2004), “White moth” (2007) of “Dark shades of blue” (2008) zo high als een scampi keer op keer onze loopschoenen aan om ’s morgens voor acht uur een boule de berlin te gaan halen in Blankenberge, om tegen kwart voor negen al terug op kantoor in Lokeren te zijn. We kennen zelfs iemand die zodanig verslaafd is geraakt aan Rudd’s oneindig prachtige plaat “Storm boy” (2018) dat ze na vier jaar toch maar prompt gestopt is met luisteren. Gevolg, een knoert van een cold turkey, en toen ze wakker werd schreef de dokter die op de rand van haar ziekenhuisbed zat geen medicijnen voor, maar schonk hij haar de toen nieuwe plaat “Jan Juc Moon” (2022). De schittering die haar ogen sindsdien vertonen moet dringend eens door iemand geschilderd worden. Rudd zien we niet meteen als zatte nonkel die op familiefeestjes de neven en nichtjes al jonglerend onderhoudt met 6 en 7, noch zien we hem door de Dorpsstraat cruisen op een fatbike. We zien hem als een gulle schenker die van stad naar stad troubadourt, om met zijn gitaar en een grote verzameling herfstige liedjes bijzonder hoog te scoren op de Schaal Van Bob Dylan/Bob Marley, zoals tijdens dat onvergetelijk concert in de Barn op Rock Werchter 2023.  Vier augustus 2026, schrijf het op. De dag dat weke harten nog weker zullen worden.