Biografie
De eerste keer dat wij geconfronteerd werden met het fenomeen RICHARD ASHCROFT moet ergens in de tweede helft van de jaren 90 geweest zijn. We deden wat iedereen toen nog deed: zappen naar MTV en daar was hij dan, lederen vestje, een George Harrison-anno 1966-kapsel en qua attitude zagen we een mix van Travolta in ‘Saturday Night Fever’ en De Niro en ‘Taxi Driver’. We hadden nog nooit zo’n cool iemand gezien. Meer, we waren bereid om in het televisietoestel te springen en hem te volgen naar waar hij ook stapte. Vandaag zijn we zevenentwintig jaar later en Ashcroft wandelt nog steeds, van podium naar podium. Hij gaat op reis en hij neemt mee: een gitaar, een backing band, valiezen vol briljante songs en keuzestress omdat hij maar een uur mag spelen. Het is namelijk niet dat zijn kruid verschoten was na “Urban hymns”, overigens een van de beste platen die een Britse band ooit onder de kerstboom heeft gelegd. Nee, want soloworpen als “Alone with everybody” (2000), “Human conditions” (2002) of “These people” (2016) dansen vlotjes van tearjerkers naar opwindende rock’n roll en weer terug. Ashcroft speelt bij ons op één van dé indie nights van 2024, met Pixies en Future Islands, een feest dat doorgaat op maandag 5 augustus. Dat zijn meer goeie songs op één avond dan dat MTV er tegenwoordig uitbraakt op een heel jaar.