Biografie
Doekjes om winden heeft weinig zin: met LA MUERTE halen we de hardste, smerigste en meest meedogenloze Belgische band aller tijden in huis. La Muerte is niet het soort orkest dat zijn lawaai met een lepel confituur opdient, eens er stroom zit op de versterkers gaan ze tekeer alsof ze met iedereen die een ticket kocht een persoonlijke rekening te vereffenen hebben. Hun nummers voelen dan ook aan als een smerige tackle op je knieën en de VAR gaat u niet helpen want die zijn al lang gaan lopen. La Muerte, geboren in 1983 in een Brussels moederhuis en dus generatiegenoten en vrienden van Front 242, heeft ondertussen zowat 750 muzikale trends overleefd en trekt nog steeds als een tornado van podium naar podium. Alleen al de covers die ze in de loop der jaren hebben opgenomen klinken alsof ze de originele liedjes – ‘Wild thing’ van The Troggs, ‘Crazy horses’ van The Osmonds, om het bij die twee te houden – in een hakselaar hebben gepleurd. Het resultaat klinkt keer op keer als tuinafval dat in brand staat. Wat ons betreft hebt u op zondag 4 augustus de keuze: of u gaat een uurtje naar de kermis – we hopen dat de oliebollen smaken en dat u de flosj trekt zodat u nog eens mag – of u spurt naar onze club en ondergaat wat La Muerte u te bieden heeft: apocalyptische postmetal die hopelijk nooit dient als de soundtrack van een buitenaardse invasie, genre take no prisoners. Indien u gaat voor optie twee: breng misschien toch maar oordopjes mee want eens La Muerte met je klaar is loop je jaren rond met een oortrompet.