Biografie
Op het moment dat de verlossende fax, verstuurd vanuit Philadelphia, met dat kenmerkend geluid van een Aphex Twin remix binnenliep en de openingszin “t is goed, we komen af!” in haar blikveld verscheen schreeuwde de Lokerse Feesten-secretaresse zo luid ROOOOTS BLOODY ROOTS dat het hart van onze huisparkiet het ei zo na opgaf. Het goeie nieuws bleek echter niets met Braziliaanse metal te maken te hebben, dit ging namelijk over de Amerikaanse hiphop/neo-soul/funksensatie THE ROOTS. U weet wel, de groep die z’n walk of fame begon in de jaren 90, hier enkele hits scoorde (‘You got me’ in 1999, ‘The Seed’ in 2003) en met platen als “Things fall apart” (1999), “Game theory” (2006) en “Undun” (2011) respectievelijk het hoogste brevet, de allergoudste medaille en de met het luidste gejuich onthaalde Grammy in de hiphopgeschiedenis binnenrijfde.
Wie bij de stipulatie ‘hiphop’ denkt aan een scratchende DJ en een rapper met een vissershoedje en een broek die bijna op zijn knoesels hangt zal bij het aanschouwen van The Roots zijn vooroordelen na een minuutje of twee in een Uber steken om thuis te laten afzetten want deze bende live, dat is next level. De groep gebruikt bijvoorbeeld meer instrumenten dan de BRT Big Band in de jaren 60 en hoewel Black Thought een van de beste rappers ter wereld is krijg je van The Roots evenzeer een levensles over de geschiedenis van soul, jazz, funk en, ja het bestaat, jazzfunk.
The Roots kent u uiteraard ook als de soms stoute begeleidingsband van Jimmy Fallon in zijn The Tonight Show. We zagen hen ooit een niet zo lieve dame uit de Amerikaanse politiek aankondigen met een flard ‘Lyin’ ass bitch’ van Fishbone. Wie The Roots toén niet in het hart sloot heeft geen idee hoe Amerika terug great te maken. Conclusie, onze line-up van zaterdag 3 augustus (Phoenix! Charlotte & Bolis! Vitalic! Compact!) kondigt zich sinds vandaag niet meer aan als fantastisch maar eerder als legendarisch. Cool bloody cool.