Biografie
Vorige week, het was een dinsdagavond, vroeg iemand tijdens de tot dan eerder saai verlopen vergadering van het Lokerse Feesten-bestuur of we de komst van KORN met stille of eerder met luide trom zouden aankondigen. Zelden klonk een algemene schaterlach zo oorverdovend als die dinsdag, 21u45. Je moet eens serieus zijn, een band als Korn in stilte aankondigen is een beetje als gaan jagen op beren met een elastiek en een papieren prop. We hebben het hier verdorie over Korn, een band op wie we met z’n allen verliefd werden op het moment dat grunge een beetje muf begon te ruiken en we heimwee kregen naar de heavymetaljaren 80. Enter dus Korn, een groep die aangevoerd werd door een volledig losgeslagen Jan Klaassen-met-een-doedelzak, waarin metalgasten in flitsende trainingsbroeken en op basketsloefskes opdoken en die bovendien een groovy stijl hanteerden waarop we als vanzelf de laatste restjes Stone Temple Pilots of Spin Doctors uit ons haar konden wegdansen. Het was de tijd van ‘A.D.I.D.A.S.’, ‘Blind’ of ‘Got the life’ en tal van vaderlandse jeugdhuizen konden na een jaar of drie een nieuwe dansvloer aanleggen, zo hard stampten we met onze voeten wanneer ‘Freak on a leash’ nog eens door de boxen gepleurd werd. Herinner je je nog, de eerste keer dat je ‘Here to stay’ (2002) hoorde, onvoorbereid? Die baslijn klonk toch alsof een bulldozer je darmen binnen reed om een coloscopie uit te voeren? Sindsdien zijn nieuwe platen van Korn nog steeds een garantie op duizelingwekkende verkoopcijfers maar vooral op aardverschuivende concerten, zoals we in Lokeren een gaan meemaken op dinsdag 6 augustus. Mensen, dat geldt ook voor onze medewerkers die die avond op het terrein werken, die niet beter weten en een stille trom verwachten: nee het is geen bulldozer in je darmen, het is Korn, die in Lokeren het metalconcert van het jaar staat te beuken.